İstanbul'dan Kaçış..

İstanbul dışında yaşadığımız dönemlerde tüm hafta sonlarını hatta hafta içi iş çıkışlarını istanbula kaçarak değerlendiren iki istanbul aşığıydık.. keşfedilmemiş mekan, denenmemiş lezzet bırakmamıştık.. o kadar trafiği yapmak istediğimiz birşeye ulaşmak için çektiğimizden hiç de gözümüze batmıyordu.. Ve birgün gelen bir iş teklifiyle istanbula yerleşmeye karar verdik.. Hamileliğimin son haftaları karnım burnumda ev ararken farkettik ilk aslında daha önce yaşadığımız yerde refah seviyemizin ne kadar yüksek olduğunu.. spor salonu var mı var, ücra bir yerde 2 alet, yeşil alan var mı var, 2 ağaç.. herşey sembolik.. Var diyebilmek için sadece.. ne kadar farklı kelimelerle süslenseler de tüm projeler birbirinin aynı.. o kısıtlı zamanda eşimin işyerine yakın, şehre uzak bir bölgede biraz daha formalitenin üzerinde bir ev bulabildik nihayet.. Taşındık doğuma bir hafta kala.. Sonrası yavaş yavaş farkına vardığımız bir topluluk savaşı.. herkesin sadece bir adım önde olabilmek için çırpındığı, halbuki hepsinin aynı yerde olduğu kalıba sokulmuş bir insan topluluğu.. hep aynı şeyleri yapan ama bunun farkında olmayan, farklılaşmalarına izin verilmeyen bir düzen.. hep bir varolma savaşı.. her türlü imkanın olupta trafik nedeniyle ulaşılamayan, ulaşılsa bile o imkanı kapasitesinden fazla insanla paylaşmak durumunda kalınan bir şehir.. Ne kadar çok tüketirsen ne kadar çok para harcarsan mutlu olursuna inandırılmış bir çark.. Bencillik diz boyu, maddiyatçılık hat safhada.. herkes parasını vererek mutlu olmanın peşinde.. Hele hele bu düzenin içinde çocuk sahibi olmak.. anne baba yanında sahip oldukları o kocaman yüreğin, o inanılmaz doğallığın; evin dışına çıktıkça, insanların davranışlarını gördükçe anlamsız bakışlara dönüştüğünü görmek.. Bu doğallığı koruyabildiğimiz yere kadar korumamız gerektiğine hüküm getirdik, yoksa buradaki herkes gibi olacaklardı, çocukluğunu özgür bir şekilde geçirmek yerine büyük şehirin kalıplaşmış dayatmalarına yenik düşmelerine göz yumamazdık.. hafta sonları da istanbul dışına kaçmaya başladığımızı farkettiğimizde karar verdik istanbuldan kaçmaya.. işler ayarlandı önce.. sonra miss gibi bahçeli bir ev.. Kaçtık geldik tası tarağı toplayıp.. küçükte bir anaokulu kurdum bir odamıza küçük prens ve prenses için.. Gönüllerince çocukluklarını yaşıyorlar.. Dayatma yok, kalıplar yok.. maddi gücün yarıştırıldığı, çocukların özendirilmeye alıştırıldıkları doğum günü partileri yok.. Sadece biz varız ve doyasıya yaşanan bir çocukluk.. yapmak istedikleri herşeye ben değil, kendileri karar veriyor.. Onların ömürleri boyunca hatırlayacakları, karakterlerinin şekilleneceği tek dönem olan çocukluk için öyle müthiş imkanlara gerek yok bana göre.. Bol bol sevgi ve ilgi, sağlam bir çocuk yetiştirmek için tek formül..
Şunu itiraf etmeliyim ki uzun süredir ilk kez nefes aldığımızı hissediyorum..
Sadece bir hayatımız var.. onların da ömürleri boyunca hatırlayacakları sadece bir çocuklukları.. istanbulun hayatımızı ipotek altına almasına daha fazla izin veremedik..
Bunu neden yazdım, yapılabilir birşey olduğunu anlatmak için..herkesin böyle bir planı var eminim.. Ama bu şehre sürekli söylenerek enerji harcamaktansa, o enerjiyi kaçış için fizibilite yapmaya harcayın.. Emin olun sizin için de uygun biryer var..
Şunu da söyliyim kararı almamız ile taşınmamız arasında geçen süre 1 ay bile değil.. daha hayalini bile doğru düzgün kuramadan hayallerimizin içinde bulduk birden kendimizi.. yani sandığınız kadar zor değil, zor olan kalıplarınızı yıkmak..
Biz kendi cennetimizi yarattık, sıra sizde..