2. Çocuğu Beklemek..

Kendimi bildim bileli sağlık problemleri ve maddi nedenler gibi mecburi durumlar dışında bir çocuğu kardeşsiz bırakma yönünde ailenin aldığı kararlara karşı çıktım hep.. Kardeşi olması bir çocuğun en doğal hakkıdır, o hak anne baba kararıyla çocuktan alınmamalıdır bence.. Gitgide yalnız, ayakları yere bassın diye rekabet ortamlarına ittiğimiz çocuklar yetişmeye doğru gittikçe trend; kardeşin önemi daha da artıyor artık günümüzde.. O yönü gelişsin, bu yönü gelişsin diye binbir eğitim aldırdığımız çocuklarımızın sadece bir kardeşe sahip olarak kazanacağı öyle büyük değerler var ki.. Günümüzün trendi tek çocukta kalıp, tüm imkanlarını tek çocuk için kullanmak, ikinci çocuğa birincinin geleceğini çalacak yaklaşımında bulunmak maalesef.. Ben tek bir çocuğa yapay bir dünya imkan sağlamaktansa 2 çocuğa daha az ama daha doğal bir ortam yaratmaktan yanayım.. Bir ailenin herşeyini paylaşacağı gibi iki kardeşin de imkanlarını paylaşmaları gerektiğini bilerek büyümelerinin onlara kattığı değer, kardeşi olmasaydı şayet dışarıda alabilecekleri her türlü eğitimden çok daha kıymetli bence.. Evet sonuç olarak kardeş şart, peki ne zaman.. Yıllardır çevremden gözlemlerim, 1. çocuktan sonra 2. çocuk kararı için arayı açmanın alınan kararı zorlaştırdığı yönündeydi.. Gitgide büyüyen çocukla, gün geçtikçe rahata alışan aile için ne yaşayacaklarını bildikleri o süreci tekrar yaşamayı göze almak gerçekten çok daha zor,.. Hatta bence ilk çocuk kararı almak değil, ikinci çocuk kararı almak cesaret istiyor.. Çünkü artık başına ne geleceğini biliyorsun, hangi süreçlerden geçeceğini, seni nelerin beklediğini.. Yıllardır bu nedenle isteğim çok ara vermeden 2. çocuk kararını almak yönündeydi.. Bu durumun şöyle de bir avantajı vardı, ilk çocuğun bilinci çok fazla oturmadan gelen kardeş sanki hep varmış gibi algılanmasına neden olacak bu da ilerki yaşlarda kardeş sahibi olan çocuklarda oluşan kıskanma, rakip görme duygularını yaşamamasına neden olacaktı.. Diğer taraftan 2 yaşına doğru artık artık yavaş yavaş evin içinde de kendi yaş grubuna yakın bir arkadaşa olan ihtiyacının olduğunu hissetmek bu kararın doğruluğunu bir kere daha gösterdi bana.. Bir abla ya da abi kardeş gibi değil de 2 arkadaş olarak büyümeleri ikisi için de çok kıymetli değerler olacaktı bence ara çok açılmazsa.. Bir diğer avantajı ise ilk çocuğun çoğu eşyası evden çıkmadan daha 2. çocuğun gelmesi anne baba açısından çok büyük rahatlıktı.. Artı bebek büyütme konusundaki bilgilerin tazeliğini yitirmemiş olması da paha biçilemez bir başka avantaj.. Bu düşünceler ile kızımız 1.5 yaşındayken kararını aldığımız 2. melek oğlumuz 3 ay sonra aramıza katılacak inşallah.. Kız çocuğun bu kadar tadına erdiğimizden midir, yoksa onun için alınan bir karar olduğundan dolayı kız daha iyi arkadaş olur düşüncesi mi bilinç altımızda oluştu bilemiyoruz ama cinsiyetin erkek olduğunu öğrendiğimizde babamız da ben de oldukça şaşırmıştık.. Bir süre bu fikre alıştıramadık kendimizi, farklı bir tecrübe olacak diyorduk birbirimize sadece.. Ama baştan beri cinsiyet konusunda birbirileri için hayırlısı ne olacaksa o olsun diye dualarımı eksik etmemiştim hiç.. Bu nedenle içten içe de biliyordum ki bu en hayırlısıydı..
Bu süreçte bir bedende 2 çocuğun ne kadar farklı etkileri olduğunu gördüm belirgin olarak.. Kızımda 4 hafta süren bulantı süreci oğlumda 10 haftayı geçmişti.. Ultrasonlarda bile sıcak çikolatalarla zar zor dönen kızıma inat bunda karnımda bir köstebekle yaşıyorum sanki:) Kızımda çok ilerleyen haftalarda ultrasonda gördüğümüz o tam bebek görüntüsünü oğlumda daha en başta görmüştük, net bir şekilde erken şekillenmişti.. Cinsiyeti bilmediğimiz o günlerde öyle ki bir arkadaşım bu erkek olacak demişti, "baksana daha başta net işte, direkt olaya girmiş.. Kız olsa dur oram öyle olsun dur buram şöyle olsun diye sizi bekletirdi daha, kız erkek hayata bakış açımız daha anne karnından belli baksana" diye gülümseyerek her seferinde hatırladığım o yorumu yapmıştı:) Hala gülerim ama haklı da çıkmadı değil:) Bu hamilelikle birlikte ekşi-tatlı tezinin de doğruluğunu kanıtlamış oldum sanırım.. Zaten ekşi insanı olan ben kızıma hamileliğimde ekşi yemeye devam ederek ayrımı çok anlamamıştım da oğluma hamileliğimde girdiğim tatlı krizlerim ve her tatlı dendiğinde gözlerimin parlaması beni şaşırtmıştı.. Kızımın bacağında çıkan çilek lekesinden sonra bu hamileliğimde çok dikkat ediyorum kimseden habersiz birşey ağzıma atmamaya.. Umarım gözümün döndüğü bir an olmamıştır hatırlamadığım:) Hamilelik bambaşka bir boyut çünkü..2. Çocuğa hamilelik çok daha hızlı geçiyormuş onu anladım, zaten ilk çocuğun hayatınıza girmesiyle koşmaya başlayan zaman burada da etkisini gösteriyor.. Aynı tempo, aynı yoğunlukla giden bir zaman dilimi üzerine gelen hamilelik periyodunda kaçıncı haftada olduğunuzu bile takip edemiyorsunuz çoğu zaman.. Öyle ilk hamileliğinizde işten eve gelince devrilip yatmalar, evde yemek yoksa dışarıda yemeler falan da yok bunda.. Çocuğunuz tüm enerjisi ve ihtiyaçları ile sizi beklemeye devam ediyor her iş dönüşü.. Hiç gözünüz korkmasın ama.. Yetişiyorsunuz hem de hepsine, hem de keyifle.. Sonuçta kocaman bir aile oluyorsunuz artık, o kadar cilvesi de olsun.. Bu süreçte hiç alışmadığım ve belki de hiç alışamayacağım tek şey onun harketleriyle duran dünya.. İster hararetli bir toplantı ortası, ister alakasız bir mekan.. Onun ben burdayım dediği her an dünya durdu benim için.. Tamam artık alıştım, yine tekmeliyor işte diye birşey yokmuş anladım.. Her seferinde elim karnımda, ağzım kulaklarımda onun tadını çıkarıyorum, hiçbirşeyin de engel olmasına izin vermem bu andan geri kalmama..

Bu hamilelikte de daha önce Taze Annelere Tavsiyeler (Hamilelik) yazımda detaylarını paylaştığım gibi, hamilelik günlüğü tutmaya, haftada iki kez balığa, her öğün kalsiyum içerikli gıdalar yemeğe, ara öğünlerde meyve-sebzeden geri kalmamaya, bol bol yürüyüş yapmaya devam..